Το παρακάτω άρθρο είναι από το site https://www.rodiaki.gr/
Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτό το παιδί, μόνο πράξεις και τις κάνει ο ίδιος, με τέτοια ευκολία που μας αφήνει άφωνους.
Για τον Μιχάλη, η σχολική χρονιά ξεκίνησε το Σεπτέμβρη, χαλαρά και ήρεμα. Δεν προετοιμάστηκε από το προηγούμενο έτος, για πανελλαδικές. Μάλιστα, τον Ιανουάριο, αποφάσισε να μη δώσει εξετάσεις και να συνεχίσει τον πρωταθλητισμό στην ποδηλασία. Πρωταθλητής Ελλάδος, γαρ.
Στην καραντίνα, παρακολουθούσε μαθήματα διαδικτυακά μέχρι που ήρθαν οι αιτήσεις για τις πανελλαδικές, κι οι μηχανές δούλεψαν εντατικά. Το αποτέλεσμα ήταν θρίαμβος. Χωρίς ποτέ να κάνει ούτε ένα φροντιστήριο, μαθαίνοντας το μάθημα από την παράδοση (έτσι είναι αυτά τα χαρισματικά παιδιά, με τον λειτουργικό αυτισμό που παλιότερα τον έλεγαν σύνδρομο Άσπεργκερ) και στηριζόμενος στο σχολείο του και στην οικογένειά του. Με τους βαθμούς που έχει συγκεντρώσει πιάνει όλες τις καλές σχολές Πληροφορικής.
Φοιτητής λοιπόν, τώρα αρχίζουν τα ωραία!
Πώς και πώς το περίμενα. Να είναι καλά η Διευθυντάρα μας, ο Κύριος, που έτρεξε μαζί με άλλους, για να προλάβουμε τις ημερομηνίες. Ο Μιχάλης, έβγαλε δίπλωμα οδήγησης για αυτοκίνητο το χειμώνα και όταν αποφάσισε ότι θα δώσει Πανελλαδικές, έκλεισε εισιτήρια, έκλεισε σπίτι Airbnb, φόρτωσε τη γιαγιά και τρία ποδήλατα στο αυτοκίνητο και ανέβηκε στην Αθήνα για δύο εβδομάδες, να δώσει εξετάσεις. Μόνος του τα πάντα, όλα. Έδινε μαθήματα και πήγαινε για ώρες στην προπόνηση, παράλληλα. Έβγαζε σέλφι και τον έβλεπαν οι δικοί του να είναι στο Διόνυσο, στη Μαραθώνος, στη Χασιά, για την προπόνηση στην ποδηλασία, με τον «Αίολο».
«Ροδούλα, και επέστρεψα με τέσσερα ποδήλατα, κατέβασα κι ενός φίλου, κάτω. Και στο πλοίο έλεγα στους άλλους επιβάτες πού ήταν τα δικά τους αυτοκίνητα για να πάνε να τα βγάλουνε, αν είχαν ξεχάσει πού τα έβαλαν. Τους ρωτούσα μόνο σε ποια ράμπα ήταν και μετά θυμόμουνα πού τα είχα δει. Η γιαγιά και η μαμά μου, που είχε έρθει κι εκείνη αργότερα, είχαν γυρίσει με αεροπλάνο και πήγα μόνος μου με τ’ αυτοκίνητο στον Πειραιά, για την επιστροφή.
Διάλεξα πιο πολύ την Πληροφορική γιατί βρίσκεις εύκολα δουλειά. Μου είχε πει ο περσινός μου καθηγητής ότι «αγράμματος δεν είναι αυτός που δεν ξέρει γράμματα, είναι αυτός που δεν έχει χαρτί Πληροφορικής, στις μέρες μας…». Πήγα στον Άγιο Εφραίμ, στη Νέα Μάκρη για ένα κερί πριν τις εξετάσεις και έγραψα κι ένα χαρτί με ονόματα. Θα σας έγραφα κι εσάς, κυρία Ροδούλα, αλλά δεν έφτασε το χαρτί.
Πάντα έτσι ήσουνα, τόσο διαφορετικός και τόσο ενδιαφέρων;
Πάντα ο υπολογιστής ήταν η συντροφιά μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έπαιζα και κανένα παιχνιδάκι, αλλά έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα. Είχα περιέργεια για τα δρομολόγια των πλοίων, των αεροπλάνων, ήθελα να μαθαίνω περισσότερα για τα πλοία τα ίδια, για τα αεροπλάνα, και είχα περιέργεια για ό,τι είχε μηχανή και ήταν πολύπλοκο.
Και πάντα μιλάς με ακρίβεια και χρησιμοποιείς λέξεις… βαριές για το πόσο νέος είσαι: «το γνωρίζω», «απενεργοποιημένο»…, «υπερφόρτωση»… Κι είσαι και μέγας αριθμομνήμων! Πόσα τηλέφωνα θυμάσαι απέξω;
Τα τηλέφωνα είναι το λιγότερο. Θυμάμαι τα i-banking, ημερομηνίες, κωδικούς ασφαλείας. Όλη η οικογένεια βασίζεται πάνω μου. Μέχρι τους κωδικούς του κούριερ.
Δεν κουράζεται το μυαλό σου, να τα έχει μέσα όλα αυτά;
Καθόλου. Για παράδειγμα, τα ΕΛΤΑ ξεκινάνε πάντα με δύο γράμματα μπροστά, δύο γράμματα στο τέλος και τα γράμματα στο τέλος είναι τα αρχικά της χώρας προέλευσης.
Τα έχεις ξεκαθαρισμένα και σε τάξη!
Ναι, και έτσι τα θυμάμαι. Αυτό ξεκίνησε από μόνο του. Γεννήθηκα έτσι.
Στην αρχή η οικογένειά σου είχε ξαφνιαστεί μαζί σου;
Άργησα να μιλήσω, πήγα τεσσάρων ετών και αυτό πιο πολύ από όλους είχε προβληματίσει τη μαμά μου. Κατάλαβε για εμένα, ένας κύριος που είναι τυφλός. Έτρεχε σε αγώνες ποδηλασίας με το πατέρα μου, το Σίμο Τριομμάτη, κι όταν τελείωσαν οι αγώνες και τον κάλεσε στο σπίτι μας για φαγητό, εκείνος του είπε: «δεν θέλω να με παρεξηγήσεις, τρέχα το παιδί σου στο γιατρό γιατί έχει αυτισμό…». Και από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας και διαπιστώθηκε ότι έχω 67% αναπηρία.
Τι λες, τώρα;
Δεν φαίνεται. Τους το λέω και τρελαίνονται.
Και το μυαλό σου δουλεύει σε άλλες στροφές, σε σχέση με το μέσο παιδί! Πώς τα πήγαινες με τα άλλα παιδιά, ήταν εύκολο να επικοινωνήσεις μαζί τους;
Αυτό το έχω ακόμη. Με παιδιά της ηλικίας μου, από τις πρώτες τάξεις του σχολείου δεν είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα. Εκείνοι έβγαιναν να παίξουν, κι εγώ απολάμβανα την κουβέντα με τους μεγάλους ανθρώπους.
Ο μπαμπάς ποδηλάτης, με διακρίσεις και μετάλλια, κι εσύ ακολούθησες ακόμα πιο δυνατά, έγινες πρωταθλητής Ελλάδος και παίζεις και με τους αρτιμελείς και με τους ΑΜΕΑ!
Από 9 ετών έδωσα τον πρώτο μου αγώνα στον Έμπωνα, κάνοντας το γύρο του Ατταβύρου. Το 2018 ήμουν πρωταθλητής Ελλάδος στους αγώνες των Λυκείων με παιδιά αρτιμελή των ΓΕΛ και των ΕΠΑΛ, με τα οποία αγωνίστηκα. Το 2018 είχα συμμετάσχει και σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Εθνική Ελλάδος Αρτιμελών Εφήβων, στην Τσεχία. Είμαι πρωταθλητής ΑΜΕΑ για έξι συνεχόμενες χρονιές. Τον Οκτώβριο θα γίνουν πάλι οι αγώνες για να γίνουν επτά οι χρονιές. Δεν τα παρατάω. Στους αρτιμελείς, τρέχω στην κατηγορία Νέων Ανδρών για 2η χρονιά και πέρυσι πήρα τη 2η θέση στο Τοπικό Πρωτάθλημα Αττικής. Προπονούμαι έξι φορές την εβδομάδα, το λιγότερο δύο με δυόμισι ώρες και το περισσότερο για έξι ώρες ενώ έχω φτάσει και τις επτά. Ξεκινάω από την πόλη της Ρόδου, όπου και μένω, και περνώντας από την Ιαλυσό κάνω ακόμα και το γύρο της Ρόδου.
Και σε όλο αυτό το βαρύ πρόγραμμα πώς χωράνε οι επιτυχίες και στα μαθήματα; Αριστούχος, μαθαίνω.
Τα μαθήματα τα παίρνω από την παράδοση. Παίρνω αυτό που μπορεί να μου δώσει ο κάθε καθηγητής.
Βασίλης Χριστινάκης, Διευθυντής του Ειδικού Σχολείου: «Ένα «φυσιολογικό» παιδί δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Απλώς, είναι ο Μιχάλης που είναι πρωταθλητής. Το μόνο που ήθελε αυτό το παιδί ήταν άνθρωποι να το στηρίξουν. Τ’ άλλα τα πήρε πάνω του. Τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου, του Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Λυκείου Ρόδου, δίνουν κανονικά εξετάσεις, με τους ίδιους όρους των παιδιών που φοιτούν στα Γενικά Σχολεία. Εξετάζονται στην ίδια ύλη. Ο Μιχάλης, μόνο με τη δική του προσπάθειά και των καθηγητών του σχολείου μας, με τη στήριξη της οικογένειάς του και χωρίς καθόλου φροντιστήρια, πέτυχε το απίστευτο. Το φανταστικό σε όλο αυτό είναι ότι επί της ουσίας η προετοιμασία του Μιχάλη ξεκίνησε τον Απρίλιο.
Ο Μιχάλης, λέγαμε από πέρυσι ότι θα δώσει φέτος πανελλαδικές. Τον Ιανουάριο, αποφάσισε να μην το επιχειρήσει θεωρώντας, με δεδομένο ότι είναι πρωταθλητής με τεράστιες υποχρεώσεις ότι δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στον αγώνα των πανελλαδικών εξετάσεων. Οι πρωταθλητές παρατάνε το άθλημα για κανένα χρόνο ώστε να δώσουνε έμφαση στα μαθήματα γιατί και τα δύο μαζί είναι σχεδόν αδύνατον να τα κάνουν. Ο Μιχάλης λοιπόν τον Ιανουάριο παράτησε την προσπάθεια για τις πανελλαδικές και συνέχισε τον πρωταθλητισμό. Τον Απρίλιο, μέσα στην καραντίνα όταν επρόκειτο να υποβληθούν οι αιτήσεις για τις Πανελλαδικές, μίλησα με την οικογένειά του ώστε να δοκιμάσει. Το σχολείο δηλαδή έκανε μία παρέμβαση συμβουλευτική.
Με το Μιχάλη είμαστε μαζί οκτώ χρόνια: τέσσερα του Γυμνασίου και τέσσερα του Λυκείου. Στην κουλτούρα του σχολείου μας είναι ότι ο κάθε μαθητής είναι ξεχωριστός, κι ότι δεν αφήνεται τίποτα στην τύχη. Ένας μαθητής σαν το Μιχάλη έχει πέρα από το μαθησιακό κομμάτι και υποστήριξη σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο. Έχουμε περάσει πολλά μαζί όπως και με όλα τα δικά μας παιδιά. Και το βασικότερο είναι η συνεργασία με την οικογένεια ενώ υπάρχει και εξωστρέφεια, με εκδρομές και επιρροές χρήσιμες. Τον Απρίλιο είπαμε στο Μιχάλη να δώσει για την εμπειρία. Εγώ και ο μπαμπάς του, τού είπαμε «Μιχαλάρα, πάμε να δώσουμε για την εμπειρία…».
Κι η εμπειρία έγινε θρίαμβος. Χωρίς φροντιστήριο, αποκλειστικά με τους τέσσερις καθηγητές του τις κυρίες: Βαρδάκη, Κριτσωταλάκη, τον κύριο Λάγκο και τον κύριο Πρεβέντα, την ψυχολόγο κ. Καραγιάννη και την κοινωνική λειτουργό κ. Μανουσάκη, συμμετείχε με τα παιδιά του ΕΠΑΛ και εξετάστηκε προφορικά. Για να γίνει δε αυτό έπρεπε να πάει στην Αθήνα για δύο εβδομάδες, με κόστος μεγάλο για την οικογένεια, όταν τα παιδιά των άλλων σχολείων βρίσκονταν στο σπίτι τους, με την άνεσή τους και τα φροντιστήριά τους».
Η δυσκολία φανερώνει όμως και το εύρος της επιτυχίας του!
Βασίλης Χριστινάκης: Είναι αριστούχος μαθητής στο δικό μας σχολείο, αν κι έχει πολλές ώρες προπόνησης την ημέρα, στην ποδηλασία. Αν όλα αυτά τα βάλεις μαζί, δεν βγαίνει φυσιολογικό το αποτέλεσμα. Είναι ένα θαύμα.
Εσείς του είπατε για την επιτυχία του;
Βασίλης Χριστινάκης: Πήρα τηλέφωνο και τους λέω: «βάλτε με, σε ανοιχτή ακρόαση…»! Τους είπα τους βαθμούς και ξεκίνησαν οι κραυγές της επιτυχίας. Τώρα ως σχολείο είμαστε κοντά του για να διαλέξει τη σωστή σχολή και τον τόπο που του ταιριάζει ώστε να συνεχίσει τον πρωταθλητισμό. Ευχαριστούμε το ΚΕΣΥ Ρόδου (Κέντρο Εκπαιδευτικής και Συμβουλευτικής Υποστήριξης) και τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου.
Από μικρός εργάζεται με τον πατέρα του στην πιτσαρία που έχει η οικογένεια, κάνοντας ντιλίβερι. Από 13 χρονών έχει ηλεκτρικό μηχανάκι. Είναι αυτός που βοηθούσε τα παιδιά του σχολείου που είχαν κινητικά προβλήματα ή δυσκολίες. Ο Μιχάλης Τριομμάτης, μας συγκινεί γι’ αυτό κι εγώ δεν περιγράφω άλλο.